Het was een maandagmiddag. Zomers warm, de lucht zinderde boven het asfalt. Gelukkig had ik de airco in de auto aan, een zacht briesje langs mijn hals maakte het aangenaam. De ramen aan weerszijden op een kier voor extra ventilatie. De geur van warme stoeptegels en uitlaatgassen dwarrelde naar binnen. Op de achtergrond speelde een leuk popnummer en ik neuriede gedachteloos mee.

Nog twee stoplichten en ik kon mijn schoenen uitschoppen, voeten op de bank. Met een verfrissend drankje. Daar had ik echt zin in. Nog even.

Diep gegrom

Het volgende stoplicht sprong net voor mijn neus van oranje naar rood. “Shit,” mompelde ik terwijl mijn voet de rem intrapte. De auto kwam rustig tot stilstand. Vanuit mijn achteruitkijkspiegel hoorde ik een grom. Laag, diep — het soort motor dat je eerder voelt dan hoort. Ik verwachtte een gast die stoer wilde doen.

Maar ik had het mis.

Naast me gleed een motor tot stilstand. Geen scooter. En geen gast.
Zij.
Al zat er wel een mansfiguur achter haar, als een schaduw die niet kon tippen aan het licht dat zij uitstraalde.

Meid op de motor

Ik schatte haar begin dertig, misschien iets jonger. Haar donkere haar zat in een dikke rommelige knot onder haar helm. Ze droeg een wit T-shirt dat strak over haar borst en bovenarmen spande. Haar spijkerbroek was vaal op de juiste plaatsen, rafelig op de knieën, alsof ze erdoor geleefd had. Aan haar voeten: zwarte biker boots, stevig, standvastig. Een zwarte helm bedekte haar hoofd, een zwarte doek haar mond. Alleen haar ogen waren zichtbaar.

En wat voor ogen. Helder. Fonkelend. IJsblauw. Omlijst door volle, donkere wimpers. Ogen die recht in de mijne keken.

Ik hield haar blik vast. Eén seconde. Misschien twee. Mijn adem stokte halverwege mijn borst. Alsof ik niet wist of ik moest ademen, zuchten… of kreunen. Een soort schok van verlangen trok door me heen.

Ze keek weg, heel even, naar het stoplicht. Toen draaide ze haar hoofd terug. Onze blikken vonden elkaar opnieuw. Haar ogen leken te lachen — klein, speels, alsof ze me uitdaagde zonder woorden. Mijn mondhoeken gleden vanzelf omhoog. Mijn buik begon te tintelen.

Heel even

De man achter haar zei iets en ze draaide kort haar hoofd naar hem. De betovering brak voor een moment. Maar toen keek ze weer naar mij. Niet vragend. Niet uitnodigend. Gewoon… zinderend aanwezig. Alsof ze nergens heen hoefde, behalve hier. In mijn hoofd.

Mijn lichaam reageerde alsof het haar herkende. Mijn tepels drukten zich tegen de stof van mijn blouse. De tintelingen gleden langzaam omlaag, over mijn buik, lager. Mijn ademhaling versnelde. Mijn dijen spanden zich. Alles in mij wist wat het wilde. En wanneer: nu.

Ze boog iets naar voren, alsof ze zich herschikte. Haar hand rustte kort op de tank van de motor. Niets bijzonders. En toch voelde ik het tussen mijn benen, alsof ze me aanraakte door het glas van mijn autoraam heen. Mijn onderbuik trok samen. Mijn verlangen pulseerde met elke hartslag.

Wat bén jij? dacht ik. En wat dóé je met me?

Blijf rood

Voor het eerst in mijn leven was ik blij dat het stoplicht zo lang rood bleef.

Opnieuw oogcontact. Nu langer. Dieper. Er zat iets ondeugends in haar blik. Of nee — iets beheersts. Alsof ze wist wat haar ogen deden. Alsof ze vrouwen zoals ik vaker zo stil kreeg.

In mijn hoofd had ze allang het autoraam naar beneden geschoven, haar hand in mijn nek gelegd, warm en beslissend. Ze zou fluisteren: “Ga met me mee.” Geen uitleg. Geen spel. Gewoon: nu.

En ik? Ik zou zijn meegegaan. Zonder twijfel. Graag. Heel graag zelf.

Mijn hart bonsde tegen mijn ribbenkast. Mijn hand trilde licht op het stuur. Ik durfde nauwelijks nog vooruit te kijken. Mijn lijf gloeide vanbinnen. Eén blik. Eén vrouw. En ik was veranderd.

Nog even

En toen — alsof ze het wist — keek ze nog één keer.

Voor de vijfde keer.

Alsof ze mijn hele fantasie in één oogopslag samenvatte. Ik zie je. Ik voel het ook. 

Het licht sprong op groen.

En daar ging ze.

Geen knikje. Geen zwaai. Alleen die laatste blik, brandend op mijn huid. Haar motor schoot vooruit en loste op in het verkeer, als rook na vuur.

Ik bleef achter. Zwetend. Bonzend. Licht trillend van verlangen. Vast in mijn stoel. Gevangen in een dagdroom die zich in minder dan een minuut had afgespeeld, maar me volledig had geraakt.

Mijn vingers klemden zich om het stuur. Mijn lichaam sidderde na. En ik wist:
Het was maar één blik.
Eén vrouw.
Eén minuut.

Maar ik zal haar niet snel vergeten.

Wat een stuk, die meid op de motor!

=

Vond dit verhaal over meid op de motor leuk?

Lees dan ook:

• I want to kiss this girl #034
• Oog voor haar #027
• Airhockey koningin #012

Favoriet opslaan