Een weekend waar ik al weken naar uitkeek: Roze Maandag in Tilburg, inclusief kamperen op de stadscamping (#spoileralert: geen aanrader trouwens…) en een heel weekend feest. Dit is mijn eerste keer. De zon straalt fel en lijkt er net zo veel zin in te hebben als ik.

Kleurrijke start van de dag

De gekleurde parade van mensen door het centrum van Tilburg is net vanaf het station vertrokken. Het groepje met wie ik ben, heeft geen zin om mee te lopen en kiest er liever voor om direct naar café De Lollipop te gaan, zodat we een goed plekje bemachtigen. We slenteren over de kermis, waar sommigen al misselijk worden van alleen het kijken naar de snel draaiende attracties. De geur van zoete popcorn, sappige hamburgers en het verschraalde bier van gisteravond hangt in de vroege middaglucht.

Mijn stem is nog hees van het meezingen de avond ervoor en mijn benen voelen loom van het dansen. Maar verstandig zijn en wat extra uurtjes slaap pakken? Geen denken aan. Slapen doe je ’s nachts. 😉

Feest bij De Lollipop

Niet veel later komen we bij De Lollipop aan, die op dagen buiten carnaval en Roze Maandag tikibar Capt. J’s Hurricane heet. Het is een van de bekendere queerhoreca in de stad. De tap vloeit rijkelijk, ook al is de middag nog maar net begonnen. De dj laat de muziek soepel over het terras stromen en zet de toon voor de rest van de dag.

Het terras is leeggehaald, zodat er voor iedereen meer ruimte is om te bewegen. De zon brandt op onze huid en de beats trillen door ons lijf. Dorst hebben we niet; daar zorgen we zelf wel voor. Uit een flesje dat eruitziet als gewoon water, schenken we net dat beetje extra in onze bekers, genoeg om de glimlach nog wat losser te maken, onze heupen nét iets soepeler te laten bewegen en ons net een extra tikje zelfvertrouwen te geven. 

Bekend gezicht

Tussen het feestgedruis vang ik ineens een blik op van een gezicht dat me bekend voorkomt. Althans… haar naam weet ik niet, maar ik herken haar. Ik probeer te bedenken waarvan. Een flard herkenning flitst voorbij, maar ik kan geen naam plaatsen en niet bedenken waar ik haar eerder heb gezien. Tot het me ineens te binnen schiet: social media. TikTok? Of toch Instagram?

Los van dat vage besef valt ze op door de manier waarop ze danst. Niet overdreven, niet voor de show, maar volledig op haar eigen manier. Alsof ze zich in een compleet andere wereld bevindt. Haar ogen zijn gesloten, haar hoofd iets naar achteren, alsof ze elk geluid rechtstreeks in zich opneemt. Haar armen bewegen soepel mee op het ritme, alsof elke beweging vanzelf ontstaat. Ze laat zich meevoeren door de muziek alsof het een geliefde is die haar zachtjes bij de hand neemt.

Misschien is het het tweede alcoholische drankje van de dag, misschien gewoon nieuwsgierigheid… maar voor ik het weet, loop ik op haar af.

Moed

“Hé!” roep ik tegen het geluid in. “Kan het zijn dat ik jou herken van een account op TikTok of Instagram?”

Ze opent haar ogen, kijkt me recht aan en glimlacht.
“Ja… dat zou zomaar kunnen.”

“Je komt me bekend voor, maar ik kan je verder even niet plaatsen. Help me op weg, wil je?” zeg ik. “Ik ben… nou ja, online heet ik Queerina.”

Haar glimlach wordt breder.
“Oooo, maar wacht eens…! Jij bent van die verhalen!”

Er flitst iets door haar blik. Nieuwsgierigheid, herkenning… of misschien zelfs iets meer?
“Ik lees die soms voor het slapen,” zegt ze, terwijl haar mond in een brede grijns krult. “Ze zijn… leuk…”

Ik grinnik. “Ha, ha, leuk om te horen. Dan slaap je na het lezen vast goed,” zeg ik met een knipoog.
“Mjah… soms ook wat onrustig,” antwoordt ze, haar wenkbrauwen speels opgetrokken.

Dichtbij

We raken in gesprek. De harde muziek dwingt ons dicht bij elkaar te staan, onze lippen vlak bij elkaars oren. Iets dat ik totaal niet erg vind. Haar adem voelt warm tegen mijn hals terwijl ze vertelt wat voor werk ze doet. Ik luister eerlijk gezegd maar half. Haar stem is prettig, maar mijn aandacht dwaalt af naar haar ogen. Een lieve, vriendelijke blik, omlijst door donkere, volle wimpers, aangezet met mascara. Het maakt haar blik nog intenser. En dan haar geur… zoet, kruidig, verleidelijk.

“Je ruikt heerlijk,” fluister ik in haar oor.

Ze lacht zacht. “100 Million van Paco Rabanne.”

Die geur nestelt zich in mijn hoofd. Ik vraag me af of ze smaakt zoals ze ruikt.

Ze wil weten waar ik mijn inspiratie voor de verhalen op Queerina vandaan haal. En of ze allemaal echt zijn gebeurd, of dat het fantasieën zijn.

Kussen voor de kunst

Ik grijns en om het antwoord in het midden te laten,  zeg dat ik eigenlijk wel een verhaal over háár wil schrijven. “En dan het liefst eentje die eindigt met jouw zoen.”

“Oh ja?” zegt ze uitdagend.

“Maar dan zou het wel heel erg helpen als ik je ook daadwerkelijk zoen… natuurlijk ten gunste van het verhaal,” antwoord ik.

Ze kantelt haar hoofd, haar ogen nieuwsgierig. “Dus… je vraagt nu of je me mag zoenen, voor een verhaal?”

Ik knik langzaam. “Voor de kunst,” voeg ik er met een grote grijns aan toe.

Ze lacht zacht, buigt zich naar me toe en haar hand vindt mijn gezicht. Dan, zonder aarzelen, haar lippen op de mijne. Zacht. Teder. Mijn lichaam reageert. Ze ruikt niet alleen lekker, ze zoent minstens zo lekker. 

Ze legt haar duim tegen mijn lip, zoals je in menig film hebt gezien.
“Helpt dit, denk je?” vraagt ze.

“Nou,” zeg ik, “ik denk dat ik toch wat meer inspiratie nodig heb… om me goed in te kunnen leven, zeg maar.”

Ik wil nog iets toevoegen, maar haar mond vindt de mijne opnieuw. Haar lippen zijn zacht en warm. Haar adem vermengt zich met de mijne. Mijn tong raakt voorzichtig de hare, langzaam, alsof we elkaars smaak willen ontdekken. Ze kust me niet gehaast, maar met een rustige vastberadenheid die door mijn hele lijf trekt. Mijn hartslag versnelt, mijn handen glijden als vanzelf naar haar heupen.

Om ons heen wordt het drukker: gelach, geroep, nieuwe mensen die zich in het feestgedruis dat Roze Maandag heet mengen. Ik pak haar hand. Ze knijpt terug. Zonder woorden lopen we samen naar een rustiger hoekje van het terras, waar de muur schaduw werpt en het geluid net wat zachter is.

In het hoekje

Daar duw ik haar zacht maar beslist tegen de muur. Onze lippen vinden elkaar opnieuw. Mijn vingers glijden over haar armen, langs haar middel.
“Ik draag een sport-bh,” zegt ze bijna verontschuldigend, terwijl mijn handen haar bovenlijf verkennen.
“Bij jou had ik niets anders verwacht“, zeg ik met een glimlach.

Mijn handen rusten op haar rug, glijden langzaam naar beneden, over de ronding van haar billen. Ze voelt stevig onder mijn aanraking. We zoenen lang, bij vlagen wat intenser. Mijn vingers vinden hun weg in haar haar, terwijl de hare spelen met de rand van mijn shirt. Een knuffel tussendoor, een ondeugende grijns.

Als we uiteindelijk een beetje loskomen, blijven we tegen elkaar vasthouden. Ze kijkt me aan vraagt
“Wat ga je over me schrijven?”.

Ik glimlach.
“Dat weet ik nog niet precies,” zeg ik. “Maar ik begin met de manier waarop je danst alsof niemand kijkt.”
“En dan?”
“Dan beschrijf ik hoe je ruikt. En hoe je zoent.”
“En hoe het voelde?”
Ik kijk haar aan.
“En hoe het voelde,” herhaal ik. 

Ze kust mij nog een keer op de mond.
“Dat moet wel een mooi verhaal worden, zo te horen….”

“Dat wordt het zeker,” zeg ik. “En ik noem het ‘Een verhaal “Roze Maandag in Tilburg’.”

Ze lacht.
“Klinkt dat ik die zelf ook nog eens ga teruglezen.”

Vond je ‘Roze Maandag in Tilburg’ leuk? 

Lees dan ook:

• (Not so) New to the game #036
• Paintball: Raak geschoten #030
• Airhockey koningin #012

Heb jij een leuke ervaring op gedaan tijdens Roze Maandag? Deel het met me en inspireer mij voor een nieuw verhaal, hier op Queerina.nl