Afgelopen zaterdag was er een WLW-feestje in Rotterdam. Het thema was ‘kinky’ en er zou een playroom zijn. In verschillende appgroepen werd druk gespeculeerd hoe dat eruit zou zien — en vooral wat er zou kunnen gebeuren.

Ik was er al dagen mee bezig: de juiste outfit passend bij het thema. Kleding waarin ik me zowel prettig en zelfverzekerd voelde, maar ook sexy. Het werd een zwarte leatherlook broek die strak over mijn heupen zat, een corset dat me net iets rechter deed lopen, en een glitterende choker als knipoog naar mijn stylish maar brutalere kant.

Rond 22.30 uur reed de treinstation Rotterdam Centraal binnen. De locatie lag op vijf minuten loopafstand. Ik sloot achteraan de rij aan en kon zo alvast kijken naar de vrouwen die, net als ik, zin hadden in een avond dansen en sjansen. Nadat ik bij binnenkomst mijn jas in een kluisje had gedaan, pakte ik een rood polsbandje — de kleur die aangaf dat ik openstond voor avontuur in de playroom. Bij de bar haalde ik een drankje. Aan de rand van de dansvloer liet ik mijn blik rustig langs de aanwezige vrouwen glijden.

Het duurt even voordat de menigte loskomt en de dj iedereen laat dansen op de beats. De temperatuur in de zaal loopt op. En dan, ineens, tussen al die mensen, zie ik haar.

Lianne.

Ze staat bij de bar. Gekleed in een bh met extra suggestieve bandjes, op een zwarte broek waar haar billen prachtig in uitkomen. Haar lippen zijn vuurrood gestift. Haar ogen, die ik grote afstand herken uit duizenden, sprankelend fel. En om haar pols: een rood bandje. Natuurlijk… Mijn adem stokt, mijn benen willen draaien, vluchten.

“Als je nog een seconde langer naar haar kijkt, ontplof je,” zegt een stem naast me.

Jij.

Je staat op nog geen meter afstand van mij. Een tikje androgyn. Smalle heupen. Sterke kaaklijn. Volle mond. En sprankelende ogen die dwars door me heen lijken te kijken. De zwarte blouse die je draagt staat half open en geeft een heerlijk uitzicht op je borsten.

Wow…

Het geurtje dat je op hebt, maakt mijn benen week. Kruidig, rokerig. Onmiskenbaar vrouwelijk en toch… ruig. Ik glimlach schuin.

“Ach, wat zal ik zeggen. Mijn ex. Lang verhaal.”

Je kijkt me lang aan, zonder te knipperen. Dan zeg je:

“Zulke verhalen smaken vaak beter als ze pas later verteld worden.”

Je bestelt twee drankjes zonder iets te vragen. Eén geef je aan mij. Je blijft staan. Dichtbij. Heerlijk dichtbij. Je lichaam draait iets naar me toe, je arm raakt kort de mijne. Toevallig. Niet per ongeluk.

“Kom je hier vaker?” probeer ik. Wat een slechte openingszin, hoor ik mezelf bijna hardop denken…

Je schudt je hoofd. “Nee, eerste keer.”

Ik werp een blik op je pols. Naast een mooi horloge zie ik ook een rood bandje.

“Dus jij bent uit op avontuur?” probeer ik mezelf te herstellen.

Je ogen blijven even op de mijne rusten. Dan zakken ze langzaam langs mijn hals, over mijn sleutelbeenderen, tot aan mijn hand op het glas.

“Ach… wat zal ik zeggen… ik heb oog voor mooie vrouwen… zoals jij…” Je geeft me een veelzeggende grijns. Mijn hart bonkt. Ik voel een spanning tussen ons. Eén waar je iets mee móét.

Je legt zacht je hand op mijn onderrug. Niet duwend, maar eerder vragend. Mijn lichaam zegt ‘ja’ voordat mijn hoofd dat kan. Je trekt me mee, langzaam, zonder iets te zeggen. We bewegen richting de dansvloer, waar het licht zwakker is en de muziek net iets dieper in mijn lijf zakt. Je danst dicht tegen me aan. Je heupen bewegen in een ritme dat me meesleept, zonder te forceren. Je handen blijven laag, tastend, maar met controle. Je ogen zoeken die van mij, houden me vast, minutenlang. Alles en iedereen om mij heen verdwijnt. Ik zie jou. Alleen jou. Als je me met een subtiel knikje wenkt om je te volgen, weet ik zonder woorden wat je bedoelt. Ik laat me leiden. Je pakt mijn hand en gaat me voor de trap op. De trap naar de playroom.

Je buigt je naar mij toe en zegt:

“Als we hier doorgaan,” zeg je, “raak ik je aan alsof ik weet waar je naar verlangt.”

“En wat als je dat niet weet?”, antwoord ik. Je buigt naar me toe, lippen vlak bij mijn oor.

“Dan luister ik. Naar je adem. Naar je huid. Naar wat je me zegt zonder woorden.”

Ik kijk je aan. En ik stap de ruimte in. Met jou.

De gordijnen sluiten zich zacht achter ons. De muziek klinkt verder weg, alsof we een andere wereld binnenstappen. Hier is alles gedempt. De tijd vertraagt. Rood licht glanst op donkere stoffen. Zachte kussens. Gordijnen die bewegen alsof ze ademen. Overal kleine ruimtes waar vrouwen verdwijnen. Fluisterend. Lachend. Kreunend. Hijgend.

Het is warm. Niet van de temperatuur, maar van wat hier hangt. De aandacht. Het verlangen. Je draait je naar me toe. Langzaam. Alsof ik iets ben wat je wilt uitpakken. Je vingers vinden de band van mijn broek. Je kijkt me aan, vraagt niets — maar alles in jouw blik is een uitnodiging. Ik knik. Mijn adem is al dieper dan ik had verwacht. Je komt dichterbij, één hand op mijn heup, de ander achter in mijn nek.

“Laat je hoofd maar los,” fluister je. “Laat je lichaam spreken.”

Je kust me.

Eerst zacht. Dan voller, dieper.

Je tong zoekt de mijne, langzaam, aandachtig. Alles buiten jou vervaagt. Je hand glijdt over mijn rug, naar beneden, tot tussen mijn benen.

“Mag ik…?” fluister je, terwijl je mij diep in mijn ogen aankijkt.

Ik knik.

Je hand weet waar je naar op zoekt bent. Dáár… Ja, precies… dáár… Ik hoor mijn adem zwaarder worden, terwijl jij mijn hals kust.

“Heerlijk…. Je maakt zulke mooie geluiden,” fluister je. Ik kreun zacht, rauw, maar op jouw ritme. Mijn hand grijpt jouw schouder.

En dan voel ik haar blik.

Lianne.

Ze kijkt. Maar ik kijk jou aan. Grijp je gezicht. Kus je hongerig.

“Laat haar maar kijken,” fluister ik. “Ze had geen idee wat ze had.”

Jij glimlacht. En duwt je vingers net iets dieper in me. Dat was het zetje dat ik nodig had. Ik kom — diep, zacht, een siddering die me opent van binnen. Jij vangt me op, houdt me vast, kust me alsof je me kalmeert.

We blijven nog even zo. Jouw vingers stil in mij, je voorhoofd tegen het mijne. Mijn adem vertraagt.
Langzaam trek je je hand terug, doet mijn kleding weer goed. Dan neem je mijn hand, leidt me terug de zaal in, waar het feest nog altijd zindert — maar mijn hart nu rustiger slaat.

Je doet het alsof we elkaar al jaren kennen. Alsof jij mijn vrouw bent. Alsof dit alles vanzelf is.

Ik kijk naar je.

Naar de manier waarop je mijn gezicht scant alsof je elk micro-uitdrukkingetje opslaat.

“Waar ben je met je hoofd?” vraag je zacht.

“Hier,” zeg ik. “En een beetje daar.”

Ik knik richting de bar. Waar ze ineens weer staat.

Lianne.

Ze heeft haar haar opgestoken. Haar jurk is iets lager geritst dan eerder. En ze draagt nog steeds dat verdomde rode bandje. Onze blikken kruisen. Ze loopt niet weg deze keer. Ze komt dichterbij. Je merkt het. Je hand stopt met bewegen.

“Wil je dat ik blijf?” vraag je.

Ik voel iets opkomen. Een vreemd soort… lef.

“Ja. Blijf. Bij mij. Alsjeblieft.”

Ze blijft een paar meter van ons vandaan staan. Alsof ze wacht. Alsof ze kijkt wie er iets gaat zeggen. Uiteindelijk ben ik het. Ik sta op. Loop naar haar toe. Niet alleen. Jij staat op. Blijft achter me.

“Jij keek,” zeg ik.

“Jij gaf een show daar binnen,” zegt ze, haar stem met enige irritatie.

Ze kijkt me aan zoals ze vroeger deed, vlak voordat ze me iets influisterde wat me urenlang warm hield.

Ze haalt haar schouders op. “Ik dacht dat jij daar niet het type voor was. Een playroom. Een rood bandje. Haar.”

“Blijkbaar kende je me toch niet zo goed.” Ik hoor de stevigheid in mijn eigen stem. Ik ben het die nu kijkt. Ik ben het die de controle heeft.

Ze kijkt over mijn schouder. Naar jou.

“En wie is zij?”

Jij stapt naast me.

Niet bezitterig. Niet overdreven.

Gewoon: aanwezig. Stevig. Verleidelijk.

“Iemand die wél luistert naar wat ze niet zegt,” zeg jij.

Je pakt mijn hand. Rustig. Zelfverzekerd.

Lianne kijkt naar onze vingers. Naar het contrast van huid. Naar het bandje dat nog steeds om mijn pols zit.

“Ik had geen idee dat je…”

Dan knikt ze kort, draait zich om en loopt langzaam weg. Geen drama. Geen scène. Alleen het besef: zij is te laat. Jij trekt me weer terug naar de bank. Je zet je glas neer. Kijkt me aan.

“Wat voel je nu?”

Ik glimlach.

“Dat ik niet alleen naar het feest ben gekomen. En dat ik hopelijk niet alleen naar huis ga.”

Je draait me langzaam weer naar je toe, je vingers vinden moeiteloos mijn heupen alsof ze daar thuishoren. We staan midden op de dansvloer, omringd door vrouwen in een andere wereld — maar jouw blik houdt me hier.

Jij kust mijn lippen, zacht. Dan trek je me tegen je aan, mijn hoofd tegen je borst.

“Ik wil je thuis zien. Maar niet om je mee te nemen,” zeg je zacht.

Je kijkt me aan. “Nee?”

“Nee. Ik wil dat jij bepaalt wanneer we daar zijn. En wat we daar doen.”

Je ogen worden donkerder.

“Dan laat ik je eerst slapen in mijn armen. En wakker worden met mijn tong tussen je benen.”

Ik sluit mijn ogen. Glimlach.

“Dan moeten we nu wel heel langzaam naar huis gaan.”

Ben je op zoek naar een overzicht van WLW-feestje of een feest voor lesbische vrouwen!

Kijk dan op I kissed a girl.nl of deze link

Wil je meer lezen?

• Onverwachte nacht #033
• Strandfeestje #015
• In de auto #029