In het eerste deel, ‘Kijken tijdens het koken’ las je:

Na een druk jaar vol werk en de nasleep van haar scheiding geniet Sascha met haar kinderen van de rust op een intieme camping in het bos. Terwijl ze probeert te vertragen en hun tijd samen centraal te stellen, verschijnt er onverwacht een nieuwe buurvrouw tegenover haar tent. Ze is jonger dan Sascha, zelfverzekerd, en straalt in de zon. Kleine blikken en toevallige momenten groeien langzaam uit tot meer dan vluchtige nieuwsgierigheid. Er ontstaat een tinteling, een belofte, en Sascha voelt dat er iets in beweging is gezet wat ze niet kan negeren.

=====

Blikken over de tafel

Tijdens het avondeten probeert Sascha zo neutraal mogelijk te zijn. Ze knikt, humt op de juiste momenten en houdt haar blik zo geconcentreerd mogelijk op de pastasalade die ze net heeft opgeschept. Aan tafel ratelen de kinderen door over het verstoppertje me andere kinderen van de camping, eerder van vanmiddag. Normaal zou ze hun verhalen met aandacht aanhoren — misschien zelfs wat vragen stellen, iets relativerends toevoegen — maar vanavond lukt het gewoon niet.

Haar ogen glijden telkens terug naar de tent aan de overkant van het pad. Daar, met één been uitgestrekt in een klapstoel, zit de knappe buurvrouw met een boek op schoot. Ze leest niet echt, dat ziet Sascha meteen. Haar blik dwaalt af, soms naar het pad, soms naar Sascha’s tent. En grootste hint of eigenlijk bevestiging van haar vermoeden, is dat er al zeker 10 minuten geen pagina is omgeslagen.

‘En toen zat hij dus in de toiletten!’ roept de jongste, verontwaardigd.

‘In de toiletten, mama!’ zegt de oudste nog eens, voor de zekerheid. ‘Dat mag toch helemaal niet?’

Sascha knikt langzaam, haar blik nog steeds half gericht op de overkant. ‘Ja, ja… Dat is niet zo netjes van Gijs.’

Er valt een stilte. De kinderen kijken elkaar aan.

‘Gijs?’ vraagt de oudste met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Peppe, bedoel je? Gijs was hem, mama. Peppe zat in de toiletten, dat was juist het probleem.’

Sascha schrikt even op, voelt hoe haar wangen licht kleuren. ‘Oh, ja, natuurlijk. Peppe. Ik bedoelde Peppe. Sorry, ik euh… ben een beetje moe, denk ik.’

De jongste haalt haar schouders op en gaat verder. ‘En toen wilden we gaan fietsen, maar Jinte had alleen een gewone fiets en ik een mountainbike dus dat ging niet samen.’

‘Ja, want een skelter is veel lager natuurlijk,’ zegt Sascha afwezig, terwijl ze een komkommerplakje van haar vork schuift.

Weer die blik van haar oudste. Geërgerd dit keer.

‘Fiets, mama. Er was geen skelter. Ik zei toch fiets?!’

Sascha legt haar vork neer, zucht zachtjes en kijkt hen nu écht aan.
‘Ik hoor je wel hoor… echt. Maar ik ken al die kinderen nog niet.’

De oudste tuit haar lippen.
‘Volgens mij doe jij nu net wat je vaak tegen ons zegt: “Je hoort me wel, maar je luistert niet.”’

Dat treft haar harder dan verwacht. Niet omdat het lelijk bedoeld is, maar omdat het waar is. Ze dwingt zichzelf om rechtop te zitten, haar aandacht weer bij de tafel, bij haar kinderen.

‘Euh, ja… je hebt gelijk,’ zegt ze zacht. ‘Sorry. Soms zit m’n hoofd even ergens anders. Maar vertel nog eens wat er gebeurde toen jullie Peppe uit het toilet hadden gehaald?’

De kinderen hervatten hun verhaal. Iets over boze blikken, natte voeten en een wedstrijdje wie het snelst naar de trampoline kon rennen. Dit keer blijft Sascha er met haar gedachten bij. Tenminste… voor even.

Want zodra ze een zachte lach hoort vanaf de overkant van het pad, kijkt ze tóch weer op.

Afruimen

Als de borden leeg zijn en het gekwetter wat verstomt, begint de jongste zachtjes met haar lepel tegen haar glas te tikken. De oudste kijkt haar moeder vragend aan.

‘Moeten wij afwassen vandaag?’

Sascha knikt en rekt zich uit. ‘Dat was de deal: op de camping geldt dat als ik kook, dan doen jullie de afwas.’

Er klinkt een zwaar collectief zuchtgeluid.
‘Maar jij kookt altijd,’ moppert de jongste.
‘We willen ook wel een keer koken, hoor,’ zegt de oudste met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Dan moet jij afwassen.’

Sascha lacht. ‘Prima. Maar dan wel iets met groente, hè. En zonder dat alles aanbrandt.’

Met tegenzin beginnen de kinderen de tafel leeg te ruimen. Borden, bekers en bestek verdwijnen in het blauwe teiltje dat alweer te klein blijkt. Sascha pakt de theedoek van de waslijn en volgt langzaam, terwijl ze nog wat servetten bijeenveegt.

‘En géén geruzie deze keer,’ zegt ze met een knipoog. ‘En vooral: niemand verstopt zich in het toilet.’

De kinderen giechelen. Ze weten dat ze betrapt zijn op gedrag dat nét niet door de beugel kon.

Afwassen zonder afwasmiddel

De afwasplek van de camping bevindt zich in een klein gebouwtje met halfhoge muren en open zijkanten. Binnen staan een paar nette spoelbakken op rij, en buiten zijn ook een paar plekken onder een afdak waar kampeerders hun afwas kunnen doen. Sascha staat met opgestroopte mouwen aan de kant van het afdrogen, terwijl de kinderen hun taken half enthousiast, half mokkend uitvoeren.

‘Voorzichtig met dat glas, lieverd,’ zegt ze terwijl ze een nat wijnglas aanpakt en de theedoek eromheen wikkelt.

‘Ik bén altijd voorzichtig,’ moppert de jongste.

Sascha glimlacht. De routine van deze vakantieklus heeft iets rustgevends. Handen bezig, hoofd bijna leeg. Maar nog geen vijf minuten later hoort ze het gerinkel van keramiek achter zich. Een zacht ‘goedenavond‘. Ze draait zich om.

Daar staat ze.

De buurvrouw.

Ze staat daar, haar teiltje nonchalant tegen haar heup gedrukt. Ze kijkt even rond, lijkt haar plek te kiezen, en zet zich neer bij een van de vrije afwasplekken. Met een rustige beweging begint ze haar spullen uit te laden: glazen, een pan, een kleurrijke mok met een afgebroken oor.

Dan pauzeert ze. Tast in haar tas. Nog eens. Ze fronst.

‘Eh… mag ik even wat vragen… heb jij toevallig afwasmiddel?’ vraagt ze met een verontschuldigende glimlach. Haar ogen zijn warm, open. De toon van haar stem maakt het haast onmogelijk om nee te zeggen. ‘Het lijkt erop dat ik die van mij vergeten ben.’

Sascha reikt automatisch naar de fles naast haar. ‘Tuurlijk. Hier.’

Ze stapt opzij en overbrugt het kleine stukje tussen hen. Hun vingers raken elkaar als de buurvrouw de fles aanpakt. Een elektrische tinteling schiet langs haar huid. Kort. Scherp. Precies genoeg om haar adem iets te laten haperen. Zonder nadenken geven ze elkaar nóg een hand — alsof het eerste moment herhaald moet worden. En weer is daar die elektrische vonk.

Redders verdienen een tegeltje

‘Dank je. Redder in nood,’ zegt de buurvrouw met een glimlach. ‘En ik geef mijn redders graag een naam. Ik heb thuis een hele verzameling tegeltjes met “dank aan…” maar ik weet nog niet wat ik op deze moet zetten.’

Sascha lacht, verrast door de luchtige charme. ‘Sascha,’ zegt ze. ‘Met ‘sch’. ’

De vrouw knikt langzaam, alsof ze het opslaat. ‘Aangenaam, Sascha met ‘sch’. Ik ben Laura, met een L.’

De kinderen hebben alles gevolgd en lijken het vonkje tussen de vrouwen ook opgemerkt te hebben.

‘We kunnen jouw afwas ook wel doen,’ stelt de oudste ineens voor. ‘Dan kunnen jullie afdrogen. Samen, zeg maar.’

De kinderen wisselen een blik uit die Sascha vanbinnen laat gniffelen.

Sascha’s mond valt een beetje open. Laura’s wenkbrauwen gaan speels omhoog.
‘Nou… dat hoeft niet hoor. Al klinkt het wel als een verleidelijk aanbod,’ zegt ze, terwijl ze Sascha diep aankijkt.

Sascha knikt, een beetje overdonderd, maar ook nieuwsgierig. Ze pakt een schone theedoek en neemt plaats naast Laura. De bewegingen zijn eenvoudig, afdrogen en  neerzetten, maar hun armen raken steeds even. En telkens lijkt die aanraking nét even wat langer te duren.

Toen de afwas af was

Om de spanning en stilte wat te verlichten, begint Sascha een gesprek.
‘Ben je hier lang?’ vraagt ze zo neutraal mogelijk, haar ogen gericht op een nat glas.

‘Eigenlijk ben ik op doorreis. Ik dacht… één nachtje op deze camping. Maar misschien blijf ik iets langer.’ Laura’s stem klinkt alsof ze het antwoord al voelend formuleert.

‘Nou, dan moet je vanavond zeker naar de karaoke,’ zegt de jongste enthousiast. ‘Dat is echt vet. Wij gaan toch ook he, mam?!’

‘Oké Karaoke, hè?’ Laura kijkt naar Sascha, haar mondhoek omhoog. ‘Kan ik je horen zingen?’

Sascha lacht ongemakkelijk. ‘Alleen als je vals geen probleem vindt.’

‘Vals zingen kan charmant zijn,’ zegt Laura zacht, terwijl ze een bord aan Sascha overhandigt. Hun vingers raken opnieuw.

Er valt even een stilte die zachtjes tintelt.

‘Heb je straks zin om wat te komen drinken bij onze tent?’ vraagt Sascha dan, bijna nonchalant. ‘De karaoke begint toch pas wat later op de avond.’

Laura kijkt op, verrast, maar glimlacht meteen.
‘Dat lijkt me heel leuk. Ik moet alleen eerst even m’n spulletjes opruimen.’

‘Tuurlijk. Wij ook.’

Cocktails en karaoke

Een half uur later zitten ze bij Sascha’s tent. De kinderen liggen languit op een kleedje met limonade en chips, terwijl de vrouwen een kop thee drinken. Ze zitten samen op een tweepersoons opvouwbare bank — eigenlijk net even te krap, maar dat lijken ze allebei totaal niet erg te vinden. Het gesprek loopt ontspannen en makkelijk: over reizen, over campings, over hoe je je tent opzet in de regen. 

Wanneer de muziek begint te spelen vanaf het centrale veld, staan ze samen op. Het is warm, druk en gezellig; de geur van gegrild eten vermengt zich met zonnebrand en zomeravondlucht. Achter de bar beweegt een bartender zich met nonchalante elegantie, alsof het mixen van kleurrijke cocktails en sprankelende mocktails niets meer is dan een dans. De kinderen rennen naar hun vrienden, en Sascha en Laura kiezen een tafel iets verder naar achteren.”

Lekker (mee)zingen

“Dames en heren, het is zover… de karaoke op camping De Rozenboom gaat beginnen!” roept de presentator enthousiast. “Iedereen die zin heeft mag meedoen. Kies je favoriete nummer uit het liedjesboek bij de bar — van foute meezingers tot ultieme guilty pleasures!”

Er wordt gelachen en geklapt. De eerste durfals schuifelen giechelend naar voren, aangemoedigd door vrienden met opgeheven glazen.

Na een paar optredens leunt Laura dichter naar Sascha.
‘Mag ik een nummer kiezen?’

“Ga je zingen?” vraagt Sascha, een tikje verbaasd.

“Ja,” zegt Laura, terwijl haar ogen twinkelen. “En ik niet alleen hoor, want jij zingt met me mee.”

“Oh… ik dacht eigenlijk dat ik er vanaf kwam.”

Laura grijnst en schuift al een briefje naar de dj. “Geen denken aan. Ik weet wel een leuk nummer.”

“Vertel.”

“Chappell Roan met ‘The Giver’,” zegt Laura, terwijl ze haar hoofd een beetje schuin houdt. Dan zingt ze zachtjes, bijna alsof ze neuriet, met een glimlach in haar stem. ‘Je weet wel, die met “All you country boys saying you know how to treat a woman right… well, only a woman knows how to treat a woman right.”

“Hm, ja,” zegt Sascha, en ze voelt een lichte warmte omhoog kruipen in haar wangen. “Ik ken dat nummer wel. En Chappel heeft helemaal gelijk.”

Laura kijkt haar aan, een fractie langer dan nodig is. “Hoe bedoel je?”

Sascha laat haar blik even afglijden en haalt dan haar schouders op. “Nou ja… precies die zin… een vrouw weet een vrouw gewoon beter te verwennen.” Sascha geeft Laura een knipoog, die haar zichtbaar even van haar apropos brengt.

“Euh… ja.. precies.. Mooi,” stamelt Laura zacht. “Nou.. daar gaan we.” Ze is echt even van haar stuk gebracht door deze assertieve aanvulling van Sascha.

Met elkaar, voor elkaar

Ze staan samen bij de microfoon. Laura zingt met een lage, sensuele toon, soms net een halve seconde te dicht bij Sascha. Hun schouders raken, hun blikken kruisen. Sascha merkt dat haar stem trilt, maar niet van zenuwen, maar van spanning. Na de inzet van het nummer voelt het nog wat onwennig. Hun houding iets te recht, hun glimlach iets te gespannen. Maar na een paar regels zingen ze alsof ze het voor elkaar doen. Het publiek lijkt hun onderlinge vibe te voelen; er wordt gejoeld en  gefloten. 

Als het nummer eindigt, klinkt er gejuich. Ze lachen breed, en Sascha voelt hoe Laura haar hand kort in de hare knijpt voordat ze terug naar hun tafel lopen.

Bedtijd

De avond kabbelt gezellig voort. De kinderen spelen met hun campingvriendjes en komen af en toe even langs om wat te drinken of chips te halen, hun wangen rood van het rennen. Sascha en Laura praten, lachen, proeven elkaars cocktails. Er heerst een heerlijke, ontspannen lichtheid tussen hen, alsof niets hoeft en alles mag.

Rond elf uur komt de karaoke tot een eind. De kinderen worden teruggefloten, al proberen ze nog even hun charme in de strijd te gooien.

“Maar volgens mij hebben jij en Laura het nog hartstikke gezellig,” zegt de oudste met een brede grijns. “Dan kunnen wij toch ook nog even buiten blijven spelen?”

Sascha schudt haar hoofd, glimlachend. “Mooie poging vriendje, maar het 23.00u geweest. Het is echt tijd om naar bed te gaan.”

Met wat gemor en geslof gaan ze toch mee. Met z’n vieren lopen ze terug naar de tent. Sascha is loom van de avond, haar hoofd vol muziek, beelden en gesprekken. Na het omkleden en tandenpoetsen zegt Sascha: “Ga maar alvast liggen, ik kom zo. Even Laura gedag zeggen.”

Laura staat op een paar passen van de tent vandaan. Net op gehoorsafstand van de kinderen.

Lekker slapen

Sascha draait zich om en loopt naar haar toe.

“Ik vond het echt gezellig met je vanavond,” zegt Laura.

“Ja, ik ook.”

Laura grijnst. “En ik geef het toe… ‘The Giver’ was een gewaagde keuze.”

Sascha lacht zacht, kijkt Laura even diep in de ogen en zegt dan met met een verleidelijke glimlach: “Maar wel passend, toch? Mag ik je daarom een knuffel geven?”

Laura knikt terug. Er volgt een knuffel. Traag en intens. Hun lichamen drukken zich dicht tegen elkaar, warm en zacht. Sascha voelt Laura’s borsten tegen de hare, en zonder te hoeven kijken, merkt ze de subtiele spanning: stijve tepels die door de stof heen voelbaar zijn. Dan, langzaam, laten ze elkaar los maar hun blik blijft nog even hangen.

“Slaap lekker, Laura met een L,” fluistert Sascha.

“Jij ook, Sascha met ‘sch’.”

Sascha loopt naar de tent, doet de rits op en voordat ze m naar beneden doet, geef ze Laura nog een blik terwijl ze zonder geluid te maken ‘slaap lekker‘ zegt. .

Mooie dromen

Laura blijft nog even staan. Haar blik gericht op de plek waar Sascha net de tent binnen is gegleden. De laatste blik die ze kreeg, net voor de rits dichtging, blijft hangen. Een glimlach speelt om haar lippen terwijl ze zich omdraait en langzaam terugloopt naar haar eigen tent.

Als ze op haar rug, met haar ogen open, in haar slaapzak ligt, speelt ze de avond in gedachten nog eens af. Het zingen. De aanrakingen. De knuffel. Vooral die laatste knuffel. Alles voelt dichtbij en echt. Ze draait zich op haar zij, sluit haar ogen… en voor ze het weet glijdt ze weg in een zachte slaap, met de hoop op dromen die net zo mooi zijn als de avond zelf.

Wordt vervolgd

Vond je ‘knuffel na de karaoke’, het tweede deel van de zomerserie ‘op de camping’  leuk?

Lees dan ook:

• Kijken tijdens het koken #039 – zomerserie deel 1 van 4

Of uit de serie ‘op hoogte’

• Een avond op hoogte: deel 1 van 4 #019
• Een avond aan zee: deel 2 van 4 #020
• Een avond van ontdekkingen: deel 3 van 4 #021
• Een avond van overgave: deel 4 van 4 #022