Koningsdag in Utrecht had alles mee: zon, muziek, drank en uitzinnige mensen in oranje, wapperend langs de grachten. Zoë had al de hele middag door de stad geslenterd met vrienden, zich tegoed gedaan aan bier, bitterballen en foute meezingers. Maar eigenlijk was haar hoofd al de hele dag bij iets – of beter gezegd, iemand – anders. 

Whatsapp

Weken geleden was ze toegevoegd aan een WhatsAppgroep speciaal voor gay en queer vrouwen die op Koningsnacht en –dag naar Utrecht zouden gaan. Een initiatief van de organisatoren van “Janey”, het afsluitende vrouwenfeest in een club vlakbij het station. Tussen alle berichten over outfits, ontmoetingsplekken en oranjebitter-memes viel één naam haar meteen op: Mila.

Texting

Mila stuurde geen onzin. Geen foto’s met filters, gifjes of geforceerde humor. Alleen een zelfverzekerde selfie in een oranje zonnebril en de tekst: “Wie zie ik straks op De Helling? Zin in.” Zoë had op dat moment een foto teruggestuurd: haar tong tussen haar tanden zoals Miley Cyrus, zonnehoed scheef op haar hoofd – en vanaf daar was het begonnen. Ze hadden dagenlang gechat, flirterige voice memo’s gestuurd en elkaar  foto’s gestuurd van de outfits die ze aan wilde doen. Toen Zoë op haar fiets sprong richting de club in de vroege avondzon, voelde het alsof ze op date ging met iemand die ze al lang kende, maar nog nooit had aangeraakt.

Eerste onmoeting

De rij voor de club was een oranje slinger van mensen die nog nét niet uitgefeest waren. De lucht zinderde nog na van de warme dag. Binnen klonk een mix van Nederlandse guilty pleasures en stevige, dansbare beats. Toen Zoë binnenkwam, duurde het geen dertig seconden voor ze Mila zag staan bij de bar. Ze droeg een oranje crop top en witte wijde broek die haar goed stond, zonnebril nog op haar hoofd geschoven, glimlach speels. “Jij moet Zoë zijn,” zei ze, en haar stem was precies zoals op de memo’s.

Op de dansvloer

Ze omhelsden elkaar en het voelde op de een of andere manier heel vertrouwd. Ze lachten, dronken, dansten, maar onder de luchtige sfeer borrelde er wat tussen hen. Iets dat met elke blik of aanraking groeide: een heerlijke, zinderende spanning die steeds moeilijker te negeren was. Toen klonk ineens “Obsesión” van Aventura uit de speakers. Hun ogen vonden elkaar onmiddellijk. Bachata! Hun gedeelde passie. In de app hadden ze er al over gefantaseerd om heerlijk sensueel te dansen. En nu gebeurde het echt! Ze bewogen samen alsof ze dit al jaren deden: heupen synchroon, handen die langs ruggen gleden, lichamen die elkaar opzochten en uitdaagden. De spanning tussen hen werd tastbaar, prikkelend, opwindend. Niet alleen om te zien, ook om te doen.

Toen een zoen

Zoë’s ademhaling versnelde toen Mila haar heupen nog wat steviger tegen de hare drukte. Hun blikken kruisten elkaar. En toen vonden hun lippen elkaar. Midden op de dansvloer, tussen flitsende lichten en deinende lichamen, zoenden ze alsof er niets of niemand anders bestond. De kus was traag, intens, met tongen die elkaar vonden en handen die vasthielden, troostten, uitdaagden. Mila trok zich even terug, haar lippen amper van Zoë’s verwijderd. “Ik wil je,” fluisterde ze, haar stem laag en warm. En dan, nog zachter maar duidelijk: “Nu.”

Zoë’s hart sloeg een slag over. Ze knikte, haar ogen donker van verlangen, een nerveuze glimlach op haar gezicht. Geen woorden meer nodig. Hand in hand glipten ze door de menigte naar achteren, richting de toiletten.

Op het toilet

Langs de wasbakken vol halflege bekers, langs een groep meiden die rustig stond te wachten. En toen er een deur openging, keken ze elkaar even aan – en doken samen het hokje in.

Zodra de deur klikte vonden Mila’s lippen vonden die van haar opnieuw. Heerlijk gulzig, hongerig. Haar handen gleden al snel onder Zoë’s shirt, vonden haar warme huid, de spanning die daar lag te wachten. Zoë steunde met haar rug tegen de deur, haar ademhaling onregelmatig, haar benen trillend van opwinding. Mila’s handen waren doelgericht maar teder, haar vingers gleden langs Zoë’s taille naar haar heupen, trokken haar dichterbij terwijl hun tongen elkaar vonden. Zoë kreunde zacht in Mila’s mond, haar handen verstrengeld in Mila’s krullen.

Kijken, luisteren, voelen

De muziek buiten dreunde door de muren heen, terwijl Mila het topje van Zoë’ langzaam omhoog deed. Ze kuste haar buik, omhoog naar haar borsten. Ze bleven oogcontact houden. Zoë’s borsten pasten perfect in haar handen en ze kneep zacht maar stevig in. Haar tepels werden harder en de knopjes priemden door de stof heen. Zoë kreunde en boog haar rug iets naar voren, hunkerend naar meer. Veel meer. Mila liet haar tong over een tepel glijden, nam hem vervolgens in haar mond en zoog er ritmisch aan, haar hand masserend over de andere borst. Zoë’s adem stokte, haar vingers grepen naar Mila’s schouders voor houvast, haar hele lijf op spanning.

Zoë’s hield haar adem even in toen ze voelde hoe Mila haar broekje langzaam naar beneden duwde. Ze beet op haar lip, haar ene hand steunend tegen de muur, de andere rustend op Mila’s hoofd, zachtjes sturend, verlangend. Mila kuste haar dijen, traag, plagerig. “Je bent zó fucking mooi,” fluisterde ze hees, en zonder waarschuwing gleed haar tong over Zoë’s meest gevoelige plek. Zoë hapte naar adem, haar lichaam schokte van de intensiteit. Haar hoofd viel achterover tegen de deur, haar mond half open, fluisterend haar naam: “Mila… oh … mmmm…., ja…”

De kleine ruimte vulde zich met zachte geluiden, handafdrukken op de muur, lichamen die elkaar vonden in een uitbarsting van opgekropte lust. Alles wat ze wekenlang hadden ingehouden, barstte nu uit hen los. Zoë’s benen trilden, haar buik spande aan terwijl ze zich liet meenemen door het tempo dat Mila haar oplegde – traag, dan weer snel, steeds opnieuw. Ze verloor zich. In Mila’s aanrakingen. In het ritme. In het ongepaste maar o zo opwindende idee dat mensen buiten de deur gewoon stonden te wachten. Misschien zelfs luisterden. Dat ze betrapt konden worden, ieder moment. En dat het haar niets kon schelen.

Verstoring

Tot er plots stevig op de deur werd gebonkt.
“He dames, dit is geen hotelkamer! Kom eruit of ik maak ‘m open!”

Ze verstijven allebei, kijken elkaar met grote ogen aan – en moeten dan onbedaarlijk giechelen.
“Shit,” fluistert Zoë, haar adem nog hees. “Zeg dat dit niet echt gebeurt.”
“Eruit nu, ik tel tot tien!” roept de beveiliger. “Tien… negen…”
“Serieus?” Mila’s stem is vol ongeloof, maar ook een beetje lol. “We zijn bijna klaar!”

“Zes… vijf…”

Zoë trekt haastig haar kleding recht terwijl Mila overeind komt, zichzelf fatsoeneert met een grijns. “Nou, dit was… kort en intens.”

“Drie… twee…”

Naar haar huis

Met blosjes op hun wangen doen ze de deur open. De beveiliger kijkt hen met een mengeling van afkeuring en amusementsfrustratie aan.

“Dat soort dingen doe je maar lekker thuis. Of in ieder geval ergens waar je geen wachtrij ophoudt.”

Hij kijkt ze strak aan en voegt er resoluut aan toe: “En nu graag jullie spullen uit de garderobe halen en naar huis. Moven… ”

Ze mompelen hun excuses, hoofd iets gebogen maar grijnzend van oor tot oor terwijl ze langs hem lopen, hand in hand. Buiten de toiletten aangekomen, kijkt Mila opzij en fluistert:
“Volgende keer misschien iets minder haast?”

Zoë lacht, haar blik ondeugend. “Of een plek waar we wél de tijd krijgen… Maar wat meer ruimte zou ook geen gek idee zijn.”

Vond je ‘Hoge nood: op het toilet’ leuk?

Lees dan ook:

• Strandfeestje #015
• Passie in de playroom #032
• Stralen van verlangen #002