Het is een rustige woensdagmiddag in de bibliotheek. De geur van oude boeken met een vleugje koffie dat van het kleine café in de hoek komt je tegemoet. De stilte wordt af en toe onderbroken door het zachte schuifelen van voeten of het gedempte geluid van een omgeslagen bladzijde. Marleen zit aan een tafel, verdiept in een roman, maar haar aandacht glijdt steeds terug naar de vrouw aan de overkant. Ze voelt zich normaal juist heel relaxt de bibliotheek, maar haar blik blijft hangen bij de vrouw die tussen de rijen boeken door kijkt. Kort, donker haar dat nonchalant over haar schouders valt, een bril die net iets te losjes op haar neus balanceert. Er is iets aan haar dat Marleen niet loslaat.

Ze kan het niet helpen dat haar ogen telkens weer terug naar haar glijden, en als de vrouw opkijkt, kruisen hun blikken. Deze keer houdt de vrouw haar blik vast, iets langer dan normaal, een speelse glimlach op haar lippen. Marleen voelt een schok van elektriciteit door haar heen gaan. Wat is ze aan het doen? De vraag spookt door haar hoofd, maar in plaats van een antwoord te zoeken, kan ze het niet laten om terug te glimlachen. Het is een klein gebaar, maar de vrouw lijkt het op te vangen. Haar lippen krullen omhoog in een ondeugende grijns en Marleen voelt haar wangen warm worden. Ze wendt haar blik snel af naar haar boek, maar het is nutteloos. De woorden op de pagina’s vervagen terwijl haar gedachten alleen maar draaien om de ogen van de vrouw.

Waarom zit ze daar zo te kijken? Haar hart bonst nu sneller, haar vingers tikken nerveus op de tafel. Misschien… moet ze iets doen? Ze twijfelt. Wel doen? Niet doen? Maar wat als…? Ze neemt een besluit. Ze staat langzaam op, haar boek nog in haar hand geklemd, en begint naar de vrouw toe te lopen. Elk stapje lijkt een eeuwigheid te duren. Haar adem stokt even wanneer ze dichterbij komt. De vrouw beweegt niet, maar haar ogen volgen Marleen met een onmiskenbare glinstering van nieuwsgierigheid – of misschien wel iets meer.

“Hey,” zegt Marleen zacht, haar stem net hoorbaar boven het geluid van de omgeving. “Dat boek dat je leest… is het wat?“. De vrouw leunt iets achterover, alsof ze zich voor haar komst had voorbereid, en kijkt Marleen van onder haar wimpers aan. Haar glimlach wordt breder. “Misschien. Maar ik denk dat er iets beters is…” Haar stem is zacht, speels, alsof ze een geheimpje deelt dat alleen voor hen bedoeld is. Ze slaat het boek dicht met een lichte klap en kijkt Marleen recht in de ogen, bijna uitdagend.

Marleen’s hart mist een slag. Ze likt nerveus haar lippen, zich ineens bewust van hoe dichtbij ze staat. “Oh? Zoals wat?” Haar stem klinkt zwakker dan ze had gewild, maar de vrouw lacht alleen maar zachtjes. “Relaties,” antwoordt ze, alsof dat al genoeg zegt. “Hoe mensen elkaar vinden… en soms verliezen.” Ze kijkt Marleen aan terwijl ze spreekt, alsof elke zin een dubbele betekenis heeft, alsof ze iets veel diepers bedoelt dan de woorden die ze uitspreekt. Marleen lacht kort, een beetje nerveus, maar ook aangetrokken door de luchtige toon in de stem van de vrouw. “Klinkt alsof dat inderdaad… interessant kan zijn.“

De vrouw leunt iets naar voren, en hun ogen zijn nu bijna op gelijke hoogte. “Misschien moet je het zelf eens proberen.” Haar stem zakt tot een fluistering, en Marleen voelt een rilling langs haar ruggengraat lopen. Het voelt alsof de vrouw haar uitdaagt, subtiel maar onmiskenbaar, en dat drijft de spanning tussen hen nog verder op. Marleen kijkt weg, voelt haar wangen warmer worden en lacht nerveus. “Misschien wel,” mompelt ze, terwijl haar hart sneller klopt. Haar vingers strijken over de kaft van haar boek, als een manier om haar zenuwen te bedwingen.

“Wat lees jij?” vraagt de vrouw, haar ogen lichtjes vernauwd in een speelse blik, alsof ze het antwoord al weet.

“Oh, gewoon… iets lichts,” zegt Marleen snel, en ze lacht zachtjes. Ze voelt zich ineens vreselijk saai in vergelijking met de vrouw voor haar.

“Misschien moet je eens wat anders proberen,” herhaalt de vrouw, en deze keer is er een ondeugende twinkeling in haar ogen die Marleen even naar adem doet happen. Ze voelt haar hele lichaam in de war raken door de onderhuidse energie die in de lucht hangt. Marleen knikt langzaam, niet helemaal zeker wat ze nog kan zeggen. “Wat zou je aanraden?“

De vrouw glimlacht en opent haar tas, alsof dit hele moment zorgvuldig gepland was. Ze haalt een klein, slank boek tevoorschijn en kijkt Marleen met een uitdagende blik aan. “Dit. Het zit vol verrassingen. Net als jij, denk ik.” Haar vingers raken de hare vluchtig aan wanneer ze het boek overhandigt. De aanraking is kort, maar intens genoeg om Marleen’s huid te doen tintelen.

Ze opent het boek en ziet een papiertje tussen de pagina’s. Haar adem stokt. Ze haalt het eruit en ziet dat er een telefoonnummer op geschreven staat, met een kleine hartje ernaast. Ze kijkt langzaam op, en de vrouw lacht – een zachte, tevreden glimlach, alsof ze weet dat ze Marleen volledig in haar macht heeft.

“Laat me maar weten wat je ervan vindt,” fluistert de vrouw, haar stem nu bijna onhoorbaar, maar de boodschap is kristalhelder.

Marleen knikt, niet in staat om woorden te vinden. Haar hart klopt nog steeds snel, en ze voelt de hitte in haar wangen terwijl ze het papiertje stevig vasthoudt. “Dat… zal ik zeker doen,” zegt ze.