Het is al tegen 22.00 uur als we, met een stevige wind in de rug, naar de warme gamehal op de boulevard van Scheveningen lopen. Binnen voelen we de warmte die ons omarmt, een contrast met de frisse kou buiten. De flikkerende lichten van de flipperkasten en andere games vullen de ruimte. Middenin de hal staan de airhockeytafels opgesteld. We grijnzen naar elkaar want hier kwamen we voor. Ik heb me voorgenomen om je flink in te maken.

Dat je geen gemakkelijke tegenstander bent, wordt me na de eerste paar tikken tegen de puck al duidelijk. Ik sta hier tegenover een geduchte tegenstander. Ook jij was niet van plan te verliezen, dus het gaat hart tegen hart. Je ogen twinkelen een zekere verleidelijke, speelse strijdlust uit. I love it! Jouw blik, vol intensiteit en plezier, roept iets in me op dat dieper gaat dan de drang om te winnen. We zijn aan elkaar gewaagd; geen van ons geeft iets toe. De puck vliegt over de tafel, elke tik weerkaatst door de geluiden om ons heen, en onze blikken schieten over en weer, met hier en daar een term die onze frustratie bij het verliezen van een punt weerspiegelt.

Hoewel ik echt wel mijn gedachten bij het spel houd, zwijmel ik tussendoor bij de manier waarop je naar me lacht. Ik vind het leuk als je me uitdagend aankijkt. Het is zeker geen gelopen race, het gaat er hard aan toe. Jij wint een potje, ik het volgende. Na het laatste potje – waarvan ik overtuigd ben dat ik heb gewonnen – tel jij de punten op en kroont jezelf triomfantelijk tot airhockeykoningin. “Zie je wel, I told you so!” zeg je triomfantelijk, je handen in de lucht. Ik kan alleen maar lachen. “Ach, ik gun je die titel wel” zeg ik met een knipoog.

Als we naar buiten lopen, de frisse wind weer tegemoet, leg jij je arm om mijn schouder en ik sla de mijne om jouw middel. De kou van de wind prikkelt mijn huid, maar jouw warmte tegen me aan maakt dat ik nauwelijks voel dat het buiten guur is. Een mooie reden om nog wat dichter tegen je aan te kruipen. Door het airhockeyen is het luchtje dat je draagt, nog beter te ruiken. Het is een geur die typisch van jou is, die me doet denken aan andere momenten dat we zo dicht bij elkaar waren.

We lopen in de richting van de luchtwachttoren aan de noordkant van de boulevard. Soms staan we stil om even te zoenen, elkaar een zacht kneepje te geven, of gewoon even in elkaars ogen te kunnen kijken. Bij de toren aangekomen trekken we ons terug uit de wind, de stenen muur biedt ons beschutting tegen de nacht.

Je duwt me zachtjes tegen de koude stenen, en ik ril bij het contrast van de kou en jouw warme lichaam dat tegen me aan komt staan. Jouw lippen vinden te mijne, voor een tedere zoen. De eerste aanraking is zacht. Maar al snel voel ik hoe de zoen intenser wordt. Mijn hand glijdt naar je hals, mijn vingers grijpen zich om je kaak, terwijl ik je dieper kus. Zoenen met jou is nooit rustig of voorzichtig, het is alsof er een vuur in me wordt aangestoken dat ik niet kan blussen. Ik wil je voelen, proeven, en ik trek je dichter naar me toe. Mijn hart bonst, mijn lichaam lijkt haast te branden door jouw aanrakingen.

Onze handen vinden elkaar, trekken elkaar dichter naar zich toe, en elke korte, intense blik tussendoor is als olie op het vuur. Mijn handen glijden naar beneden, over je rug, en ik zet mijn nagels zachtjes en afgemeten op je huid. Ik hoor hoe je je adem inhoudt, gevolgd door een sidderende zucht van je lippen. De manier waarop jij reageert, maakt dat ik alleen maar meer wil.

“Je hebt geen idee wat je met me doet,” fluister ik tegen jouw lippen, terwijl ik je dichter tegen mij aanduw. Ik voel je lichaam tegen het mijne, je heupen tegen mijn handen, en ik kan niet anders dan je weer naar me toe trekken, onze monden samen laten smelten in een vurige zoen. Mijn lippen glijden langs jouw kaak, naar je nek, en ik zet mijn tanden zachtjes in je huid.

Je grinnikt terwijl je nog een keer naar mijn hals buigt, een kus achterlatend die brandt als een zachte vlam op mijn huid. “Ik win altijd met air hockey,” fluister je speels, je ogen glinsterend van plezier. De kilte van de nacht vervaagt, verdrongen door een warmte die tussen ons in groeit. “En als winnaar incasseer ik altijd mijn prijs,” voeg je er uitdagend aan toe. Ik lach, mijn vingers die speels langs jouw zij glijden. Terwijl mijn hand zachtjes in de jouwe glijdt, zeg ik “Dan lijkt het me dat we de prijsuitreiking maar bij jou thuis voort moeten zetten”.